Przeczytałam książkę – recenzja „Ptaki”
Ponownie, nie jestem fanką takich fantazyjnych dziwactw, ale Schweblin mnie ujęła tym, że pisze o nich bezpretensjonalnie, mimochodem, wplata je w zwykłe życie. Podobała mi się także atmosfera niepokoju, lęku, podszyta czarnym humorem. Zarazem Argentynka wspaniale operuje piórem, jej styl jest niezwykle elegancki, elokwentny, płynny. Warto zwrócić na te teksty uwagę, choć przyznam, że mam tendencję do doszukiwania się w tym, co czytam (ukrytego) znaczenia, drugiego dna, jakiejś interpretacji, a tu raczej nie sposób czegokolwiek się doszukać.
Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji
O AUTORZE
Samanta Schweblin urodziła się w Buenos Aires. Dotąd opublikowała cztery zbiory opowiadań oraz dwie powieści, a jej proza ukazywała się w antologiach i najważniejszych czasopismach literackich, takich jak „The New Yorker” czy „Granta”.
Debiutowała w 2002 roku zbiorem El núcleo del disturbio, za który otrzymała nagrodę argentyńskiego Fondo Nacional de las Artes, w tym samym roku wygrała też konkurs na opowiadanie. W 2008 roku przyznano jej nagrodę Casa de las Américas za zbiór Ptaki (angielski przekład w 2019 otrzymał nominację do Man Booker International Prize, po polsku książka została wydana przez Wydawnictwo Pauza w 2023 roku, a autorka gościła na Festiwalu Conrada w Krakowie).
Debiutancką powieść Schweblin, Bezpieczną odległość (2014, polski przekład Tomasza Pindla – 2020), nagrodzono Premio Tigre Juan (2015) i Shirley Jackson Award (2017), a także nominacją do Man Booker International Prize (2017).
Trzeci zbiór opowiadań, Siedem pustych domów, ukazał się w 2015, a jego angielski przekład w 2022 nagrodzono National Book Award. Powieść Kentuki ukazała się w 2018 (wydanie polskie 2020) i również nominowano do Man Booker International Prize. Utwory Schweblin przetłumaczono na ponad czterdzieści języków. Autorka pracuje nad kolejną powieścią.
