Przeczytałam książkę – recenzja „Ptaki”
Ponownie, nie jestem fanką takich fantazyjnych dziwactw, ale Schweblin mnie ujęła tym, że pisze o nich bezpretensjonalnie, mimochodem, wplata je w zwykłe życie. Podobała mi się także atmosfera niepokoju, lęku, podszyta czarnym humorem. Zarazem Argentynka wspaniale operuje piórem, jej styl jest niezwykle elegancki, elokwentny, płynny. Warto zwrócić na te teksty uwagę, choć przyznam, że mam tendencję do doszukiwania się w tym, co czytam (ukrytego) znaczenia, drugiego dna, jakiejś interpretacji, a tu raczej nie sposób czegokolwiek się doszukać.
Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji
O AUTORZE
Samanta Schweblin urodziła się w 1978 roku w Buenos Aires, obecnie mieszka w Berlinie. Opublikowała trzy zbiory opowiadań oraz dwie powieści, a jej proza ukazywała się w antologiach i czasopismach, takich jak „The New Yorker”, „Granta”, „The Drawbridge”, „Harper’s Magazine” i McSweeney’s. Pierwsza książka autorki El núcleo del disturbio (2002) otrzymała nagrodę argentyńskiego Fondo Nacional de las Artes, w tym samym roku Schweblin wygrała też konkurs na opowiadanie. W 2008 roku przyznano jej nagrodę Casa de las Américas za zbiór Ptaki (angielski przekład w 2019 otrzymał nominację do Man Booker International Prize). W 2010 wybrana przez „Granta” do grona dwudziestu dwóch najlepszych hiszpańskojęzycznych twórców poniżej trzydziestego piątego roku życia. Debiutancka powieść Schweblin Bezpieczna odległość (2014, polski przekład Tomasza Pindla – 2020) nagrodzono Premio Tigre Juan (2015) i Shirley Jackson Award (2017), a także nominacją do Man Booker International Prize (2017). Trzeci zbiór opowiadań Siete casas vacías wydano w 2015, a jego angielski przekład w 2022 nagrodzono National Book Award. Powieść Kentuki ukazała się w 2018 (wydanie polskie 2020) i również nominowano ją do Man Booker International Prize. Utwory Schweblin przetłumaczono na ponad trzydzieści języków. W 2021 Bezpieczną odległość zaadaptowano na film, dostępny obecnie na platformie Netflix, wyreżyserowany przez Claudię Llosę, na podstawie scenariusza Llosy i samej Schweblin.
