Wydawnictwo Pauza

Para młodych ludzi przyzwyczaja się do nowego, wspólnego życia z maleńkim synem w Zachodniej Jutlandii. Wraz z rozpoczęciem pracy na miejscowym uniwersytecie ludowym partner głównej bohaterki wchodzi w świat przytulających się do drzew wykładowców, obowiązkowych maratonów śpiewu dla pracowników uczelni i ich rodzin, jak również własnych idealistycznych pragnień, by zasymilować się z lokalną społecznością. On jest nowym nauczycielem, ona ledwie osobą towarzyszącą, która samą siebie określa jako „osobę na doczepkę”.Ogólnie rzecz biorąc, chciałaby stać się częścią tej wspólnoty, ale pozostaje poza jej kręgiem, ponieważ krytycznie obserwuje wszystkich z boku: pisze zjadliwe piosenki o nowym miejscu i szydzi ze swojego nowego życia wraz z innymi partnerami pracowników, „osobami na doczepkę”. Poza opieką nad synkiem zajmuje się odpisywaniem na listy w Kąciku Porad lokalnej gazety, w którym własne teksty podpisuje jako „Wyrocznia”. Mimo ambicji, by się zintegrować, niespecjalnie udaje jej się dostosować do nowej sytuacji i miejsca. Zasady wiejskiej konwersacji, szokująca zwięzłość wypowiedzi i nieznośne dla bohaterki zwyczajowe milczenie miejscowych są dla niej przytłaczające.