„Jednoosobowe wydawnictwo oferuje swoim czytelnikom kolejną premierę w tym roku. W Pauzie publikowane są książki niszowe, niejednokrotnie nagradzane, ale przede wszystkim takie, które są w stanie wywołać w czytelnikach emocje. (…)

W mojej opinii Nunez chce pokazać powolny upadek kultury i cywilizacji, do którego doprowadziliśmy sami, jako gatunek. By uświadomić to czytelnikowi, odwołuje się do regresu jednostki, ponieważ we współczesnej rzeczywistości społeczeństwo okazało się nie być wystarczająco zwarte.

Warto zauważyć, że autorka Pełni miłości nie miała na celu tylko zasmucenie czytelnika. Wydaje mi się, że autorka chciała nam uświadomić kondycje wspólnoty, którą budowaliśmy od tysięcy lat. Bez względu, czy wierzymy w nadchodzący koniec, czy też nie. Musimy jako społeczeństwo choć spróbować temu zapobiec i odbudować więzi, które niegdyś nas scalały. Zaznaczyć należy, że Nunez nie daje nam „leku” na to, z czym się mierzymy. Autorka chce tylko, abyśmy zauważyli niepokojące zjawiska. Czy będziemy musieli przewartościować nasze życie? Czy należy na nowo zbudować kanon zasad moralnych? Na te pytania przyjdzie jeszcze czas. Najpierw musimy zrozumieć i zaakceptować to, czego od lat nie umieliśmy dostrzec.”

„Powieść niezwykle subtelna, niewydumana, „nienapompowana”, taka „zwyczajna”, „banalna” niemal – przecież codziennie ktoś odchodzi, a śmierci nie da się oszukać – mówi o rzeczach znanych i nie odkrywa Ameryki, bo też i takiego celu Nunez sobie nie stawia. Nie znajdziemy więc w utworze żadnych nowatorskich „teorii”, nic, na co nie trafilibyśmy gdzieś już wcześniej. Utwór sprawia wręcz wrażenie pisanego dla siebie, z potrzeby serca, z konieczności przelania na papier swoich myśli, bez potrzeby posiadania odbiorcy. A jednak to utwór niezwykle urokliwy, melancholijny, poruszający, przygnębiający nieco i bardzo, bardzo bliski czytelnikowi, bo taki „ludzki”. O śmierci i samotności, o umieraniu i konieczności pogodzenia się (w ogóle można?) z końcem mówi bez ogródek, otwarcie, a jednocześnie bez patosu i zadęcia. Zmusza do zatrzymania się w tym codziennym pędzie, do przyjrzenia się sobie, swojemu życiu, a nawet pozwala zbanalizować rzeczy, które w obliczu śmierci, samotności czy globalnej klęski ludzkości, naprawdę nie mają większego znaczenia.”

„Po nagrodzonym National Book Award Przyjacielu Sigrid Nunez pisze książkę pozbawioną wartkiej akcji fabularnej, jednak niebanalnie wielowątkową, wypełnioną odnośnikami do innych dzieł literackich, filmowych, muzycznych. Zachęcającą do dalszych poszukiwań. (…) nie założyłabym, że książka ta stanie się jedną z lepszych pozycji, które przeczytałam w życiu. (…)  Niesamowicie jest czytać książkę, która mimo poruszającej tematyki, spełnia zadanie, jakie według Faulknera ma przed sobą literatura – to jest pokrzepia. ”

„Nunez, na co dzień m.in. wykładowczyni Uniwersytetu Bostońskiego, pasjonująco, z wielką subtelnością opowiada o tematach ważkich, jak przyjaźń, miłość, choroba, śmierć. (…) Niewielu ludzi potrafi dziś dobrze słuchać – przyjaciół, sąsiadów, obcych. Amerykańska pisarka jest jedną z takich osób. W jej książkach słuchać znaczy próbować zrozumieć.”

„Nunez opisuje rzeczywistość z ogromną subtelnością, skupieniem na szczególe i ulotności emocji. W rozważaniach nad życiem i śmiercią odwołuje się do wielkich dzieł literatury, filozofii i filmu. Jej powieść przepełniona jest spokojną melancholią, ale i nadzieją, że wzajemne słuchanie i zrozumienie okaże się niezawodnym lekarstwem na egzystencjalne lęki.”