Wyborcza o „Mój rok relaksu i odpoczynku” - wywiad z Otessą Moshfegh, autorką powieści
„Nie potrafię mówić o swoich książkach. Gdy pisałam „Mój rok…”, sama nie bardzo potrafiłam zrozumieć, co piszę, a później, przez czas, który upłynął od publikacji, powieść stała się dla mnie ciałem obcym. (…) Wie pan, pisząc, zastanawiam się nad tym, czy zmierzam w dobrym kierunku, a jeśli tak, to dlaczego tak mi się wydało. W pracy posługuję się głównie intuicją. Po prostu czuję, że w danym miejscu coś nie gra, nie pasuje, i szukam, często po omacku, innego rozwiązania. (…) Nowy Jork to był w moim życiu epizod. Koszmarny, wycieńczający i, mam nadzieję, na zawsze zamknięty. (…) To ostatnie miejsce, w którym powinni zaczynać początkujący artyści, bo to oni są najbardziej wrażliwi i bezbronni. Wybierając sztukę – chcesz tego czy nie – skazujesz się na wyścigi i bycie ocenianym. Wybierając Nowy Jork, dodatkowo skazujesz się na to, by oddech konkurentów czuć na swoich plecach każdego dnia, każdej godziny. Odnosisz wrażenie, że wszyscy wokół chcą dołączyć do peletonu wybitnych pisarzy, ewentualnie zasłużyć na miano „najważniejszego głosu pokolenia”. (…)
Tak, żałoba po rodzicach to główny temat tej książki. Kochałam ludzi, którzy umarli. I dogłębnie odczuwałam ich brak. Spędziłam setki godzin na zastanawianiu się, co się z nimi stało, gdzie teraz przebywają. Mam poczucie dziwnej bliskości ze śmiercią. (…) Powieść – wraz z materializmem i cynizmem świata, o którym opowiada – rozgrywa się w bardzo konkretnej epoce, której zakończeniem był 11 września. Dziś bohaterowie nie mogliby tak rozmawiać ani tak się zachowywać. Choć minęły tylko dwie dekady, to w pewnym sensie powieść historyczna. Bohaterka, żeby się podnieść, musiała w pewnym sensie umrzeć. O tym mówi zakończenie, w którym myśli o Revie. Jest w nim utożsamienie i pożegnanie.”
- Otessa Moshfegh w rozmowie z Juliuszem Kurkiewiczem dla Gazety Wyborczej
Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji
O AUTORZE
Ottessa Moshfegh urodziła się w Stanach Zjednoczonych, ale pochodzi z rodziny wielokulturowej: jej matka urodziła się w Chorwacji, a ojciec, jest pochodzącym z Iranu Żydem. Być może z tego powodu autorka uważa się za osobę nietypową i od dawna pociąga ją wszelka odmienność, co widać w jej powieściach i opowiadaniach. Moshfegh, uznana przez literackie pismo „Granta” za jedną z najbardziej obiecujących pisarek młodego pokolenia, jest laureatką wielu nagród literackich, między innymi Pushcart Prize, O. Henry Award i Plimpton Discovery Prize.
Za pierwszą powieść, wydaną w 2016 po polsku pod tytułem Byłam Eileen (Wydawnictwo W.A.B., 2015), potem wznowioną w Pauzie w 2024 roku pod tytułem Eileen, autorka była nominowana do National Book Critics Circle Award i do Nagrody Bookera, jak również otrzymała prestiżową PEN/Hemingway Award za debiut. Jej teksty ukazują się w pismach literackich „Granta”, „The New Yorker, „The Paris Review”.
W Pauzie Ottessa Moshfegh „debiutowała” powieścią Mój rok relaksu i odpoczynku (2019), która była już kilkakrotnie dodrukowywana. Kilka miesięcy po premierze powieści, do której okładkę zaprojektowały Sztuczne Fiołki, zaczęła się pandemia i książka idealnie trafiła w gusta czytelników spędzających długie dni w domach tak, jak bohaterka Roku…
W 2021 roku ukazały się opowiadania Moshfegh pod tytułem Tęsknota za innym światem, a w październiku 2023 roku do rąk polskich czytelników trafiła najnowsza powieść autorki, Lapvona. 2024 rok przyniósł nowe wydanie Eileen oraz ekranizację też powieści.
W styczniu 2025 roku ukaże się wydana w USA w 2020 roku powieść Śmierć w jej dłoniach.
Książki Pauzy wspomniane w recenzji
Promocja
