„Susan uważała, że świat się myli co do niej i że w końcu zmieni zdanie, jeśli będzie wystarczająco zdecydowana. Chciała być artystką, uważała, że nie uda jej się tego osiągnąć, jeśli pozostanie „tylko” eseistką. Proza była jej zdaniem czymś ważniejszym, bardziej godnym szacunku. (…) Kiedy Susan wreszcie dostała National Book Award za powieść, nie mogła przestać płakać. Miała wtedy 67 lat, za sobą wspaniałą karierę, ale to było coś, czego jej brakowało. Tylko że nic tak naprawdę się nie zmieniło. (…) Kiedy zmarła, we wszystkich pożegnaniach podkreślano, że nie miała poczucia humoru. Pomyślałam wtedy: hm, mam coś na ten temat do powiedzenia. Napisałam krótki tekst wspomnieniowy. Pozwoliłam sobie na pewien dowcip, którego zresztą nikt nie złapał – gdy Greta Garbo zaczęła występować w filmach dźwiękowych, na pierwszych stronach gazet pojawiły się nagłówki: „Garbo mówi!”. Artykuł zatytułowałam więc: „Sontag się śmieje”. Całość opowiadała o jej poczuciu humoru. (…) Nie byłaby szczęśliwa, że ją opisałam. Ludziom wcale nie zależy na szczerych portretach ich samych. Wolimy te, które odrobinkę podrasowują nasz wizerunek. Ale wiem też, że zrozumiałaby, dlaczego ją napisałam i co chciałam przez to powiedzieć. Nigdy już nie spotkałam nikogo takiego jak ona. Kiedy piszę, myślę o Susan jako o mojej idealnej czytelniczce. Ciągle za nią tęsknię.”
- Sigrid Nunez w wywiadzie z Natalią Szostak dla „Wysokich Obcasów”
