„Sigrid Nunez kreśli obraz osoby, który większość ludzi z pewnością określiliby jako trudny charakter. Nieustannie potrzebowała słuchaczki/słuchacza, bywała bardzo snobistyczna (za uwłaczające uważała choćby korzystanie z komunikacji miejskiej), nieszczególnie szanowała prywatność innych ludzi, często nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że ktoś nie akceptuje je rad czy opinii, była wręcz nadopiekuńcza w stosunku do swojego, dorosłego już, potomka - to tylko część wad Sontag, którymi raczy nas autorka. Szczerość i krytycyzm nie oznaczają jednak braku fascynacji, obie panie łączyła więź typu nauczycielka - uczennica, Nunez ma świadomość tego, jak bardzo twórczyni zbiorów takich jak „Style radykalnej woli” czy „O fotografii” ukształtowała jej gust kulturalny, podsuwając jej lektury czy filmy (nawet jeśli potem obie dość często polemizowały ze sobą na ten temat i nie zawsze doceniały wzajemnie swoje kolejne dzieła). To opowieść o kobiecie, która nie kryła się ze swoją wyniosłością, ale miała wokół siebie krąg prawdziwie życzliwych jej osób (także wśród byłych kochanek i kochanków), historia osoby która wręcz w karykaturalny sposób chciała prowadzić styl życia pasujący do stereotypowego obrazu intelektualistki/intelektualisty ze Wschodniego Wybrzeża, ale i przypomnienie doświadczeń kobiety samotnie wychowującej dziecko, która krok po kroku zdobyła sobie uznanie w hermetycznym światku nowojorskiej bohemy.”
- „Książkowa lista”
