Zobacz nowość: Dostatek

Wydawnictwo
Pauza

Przekrój o „Sempre Susan”

Postawa buntu, żywej, prawdziwej agresji wobec śmierci wydaje mi się pomysłem na tyle fascynującym, że wciąż do niego wracam, jednak mam jeszcze jeden powód, by odczuwać wobec Sontag wdzięczność – otóż miała swój udział w rozwoju intelektualnym nie tylko pośrednio moim, ale przede wszystkim w rozwoju pisarskim jednej z moich ulubionych pisarek, Sigrid Nunez. Sontag należała do tego rodzaju ludzi, z którymi zetknięcie wywiera wpływ (uwielbiała wywierać wpływ!) na całe życie. Zarówno na najważniejsze życiowe wybory, jak i rzeczy drobne – np. siadanie w kinie zawsze w pierwszym rzędzie czy podpisywanie każdej kupionej książki ołówkiem. Być może Nunez i tak zostałaby pisarką, ale bezdyskusyjnie inną, gdyby na jej drodze nie pojawiła się Sontag, wzór i antywzór zarazem, a z pewnością mentorka, przewodniczka po życiu kulturalnym Nowego Jorku, Ameryki – żeby nie powiedzieć po prostu świata – gardząca snem, całkowicie pozbawiona empatii tytanka pracy, pod okiem której (a może w kontrze do której) ukształtowała się autorka prozy wyróżniającej się wyjątkową wrażliwością na drugiego człowieka. Autorka na tyle dobra, że czytając Sempre Susan, można odnieść wrażenie, że się poznało prawdziwą Susan Sontag,  Susan. Występuje tu pewne postmodernistyczne zagmatwanie życia i literatury: w uproszczeniu Sontag stwarza pisarkę Nunez, która stwarza w swojej książce obraz Sontag z okresu, w którym ta stwarza Nunez. Jest to zagmatwanie rodem z Oscara Wilde’a i mitu o Pigmalionie, co pewnie by się Sontag podobało: lubiła wszystko, co europejskie, nie znosiła zaś wszystkiego, co amerykańskie (oprócz Nowego Jorku i samej siebie).

- Maria Karpińska, „Przekrój”

Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.55.54Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.01Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.06Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.11Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.23Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.31Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.38Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.45Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.56.51Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.57.07Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.57.15Zrzut ekranu 2021-06-29 o 12.57.22

Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji

Nunez_Sigrid, © 2018 Nancy Crampton-ok

O AUTORZE

Sigrid Nunez urodziła się w Nowym Jorku i mieszka tam do dziś. Jest laureatką prestiżowej National Book Award z 2018 roku za powieść Przyjaciel. Wcześniej napisała siedem powieści i słynny memuar Sempre Susan: Wspomnienie o Susan Sontag, z której synem była związana w latach siedemdziesiątych.

Jej teksty ukazywały się między innymi w „ New York Timesie”, „The Paris Review” i „McSweeney’s”.

Po polsku Nunez „debiutowała” powieścią Przyjaciel w 2019 roku. Książka stała się nie tylko bestsellerem Pauzy praktycznie natychmiast po jej wydaniu, ale też jedną z najczęściej kupowanych i czytanych książek Pauzy z całego katalogu wydawniczego, nawet półtora roku po premierze.

Jesienią 2020 roku ukazała się najnowsza powieść autorki Pełnia miłości. Książka miała premierę niemalże w tym samym czasie w U.S.A. i w Polsce. W październiku 2020 roku Nunez gościła (niestety tylko zdalnie) na Festiwalu Conrada.

W 2021 roku ukazała się wspomnieniowa książka Sempre Susan: wspomnienie o Susan Sontag.

Książki Sigrid Nunez przekłada z angielskiego dla Pauzy Dobromiła Jankowska.

Książki Pauzy wspomniane w recenzji

Scroll to Top