„Kto zabił mojego ojca” nie jest jednak tylko i wyłącznie głosem krytyki wobec francuskiej polityki. Jest także bezpieczną przestrzenią wolną od osądu, a pełną zrozumienia dla osób, które widzą odbicie swojej rzeczywistości w jej treści. Edouard Luis być może nieświadomie napisał książkę, która jest w stanie pomóc nie jednej osobie skonfrontować się z jego własną historią.
Skłania również do refleksji tych, którzy mieli wystarczająco dużo szczęścia, aby nie dzielić tego samego losu co autor. Czy można wstydzić się, że się kogoś kocha? Jak można poznać kogoś, jeśli już nie istnieje?
Kinga Piech, blog „Dziennik Teatralny”
