„Pamiętając bardzo dobry dokument o Sontag i zawarte w nim wypowiedzi Sigrid Nunez, z zainteresowaniem przeczytałem Semper Susan. Wspomnienie o Susan Sontag jej autorstwa. To pierwsza pozycja non-fiction Wydawnictwa Pauza i mam nadzieję, że nie ostatnia. Wspomnienia Nunez to interesujące, osobiste, ale napisane z dystansem, spojrzenie na pisarkę – Sontag nie sposób odmówić charyzmy i mocnego charakteru. Jej życie, twórczość i osobowość łączy się nierozerwalnie w całość. Tekst Sigrid Nunez, w mojej ocenie, potwierdza tak postawioną tezę. (…) Wydaje mi się, że pisanie o jednostce wybitnej i niezwykle wymagającej od siebie i innych, jest trudnym zadaniem. Podziwiam Nunez za obiektywizm i spokój, z jakim podeszła do tematu, który w jakimś sensie dotyczy jej osobiście. (…) Sigrid Nunez, trochę mimochodem, wspomina także o Nowym Jorku końcówki lat 70., o tym mitycznym dziś mieście z czasów Klubu 54 i Andy’go Warhola, tętniącym życiem w klimatycznych knajpkach i z antykwariatami, w których można było wyszperać prawdziwe cuda. Sontag, która do miasta przyjechała w latach 50. szybko stała się jednym z jego symboli. Ale co ważne, we wspomnieniach Nunzez tej (być może automatycznie oczekiwanej) koturnowości nie widać, dostrzec za to można kobietę niezależną, świadomą, ostrą w sondach, ale krytyczną wobec siebie, choć jednocześnie z ogromnym ego. Sigrid Nunez miała okazję towarzyszyć Sontag w różnych momentach jej życia, być częścią jej prywatności oraz dyskretnie obserwować pisarkę w sytuacjach zawodowych. W obu sferach okazała się obserwatorką bystrą, ale niepozbawioną empatii. Celną w osądach, jednak bez parcia na sensację i wypromowanie własnej osoby, zawsze odrobinę w cieniu. Również za takie podejście do tematu bardzo doceniam Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag jako dane spojrzenie na postać – ikonę.”
- Tomasz Radochoński, „Nowalijki”
