“Książka Louisa prócz tego, że to poruszająca historia, to też po prostu świetny tekst, w którym twórcy spektaklu nie zmieniają wiele (pominięto wątek dorastania Édouarda w małym miasteczku, za to rozwinięto postać jego siostry). Oprawili ją jednak w przepiękne ramy z deszczu, muzyki i mgły (nie wpadając przy tym w pułapkę melodramatu) i ożywili postaci, które w prozie pozbawione były twarzy.“

–  Monika Krawczak, “Dwutygodnik”

“Historia przemocy stanowi doskonałą odsłonę, rodzącego się w obliczu doznanej niespodziewanie agresji, odizolowania. (…) Historia przemocy to książka dość niejednoznaczna w odbiorze. Jej narracja jest nielinearna, francuski prozaik umiejętnie przeplata ze sobą dwa plany czasowe, mieszając teraźniejszość z przeszłością, zmieniając punkty widzenia kolejnych obserwatorów. To dość ciekawy i na swój sposób oryginalny zabieg, który nadaje powieści interesującego i osobliwego wymiaru. (…) Ta elektryzująca, paradoksalnie hipnotyzująca opowieść jest mocnym i zdecydowanym literackim uderzeniem bez przesadnego epatowania przemocą i wulgarnym detalem. To właśnie stanowi o jej sile.

– Dominika Rygiel, “Bookiecik”

“Skoro literatura ma dawać głos tym, którzy głosu nie mają, budować język-pomost, poruszać tematy dotąd nieobecne lub niewidzialne, rozkładać na czynniki pierwsze odwieczne prawa przemocy, to powodzenie tego ambitnego zadania zależy od jej jakości i świeżości. Pisanie Louisa pokazuje, że podstawowym warunkiem dobrej literatury zaangażowanej jest uruchomienie wszystkich jej warstw: nie tylko treści, ale przede wszystkim narracji, która tworzy formalny szkielet powieściowego świata. Historia przemocy nie została napisana w konfesyjnej pierwszej osobie czy w uważanej za bardziej obiektywną osobie trzeciej ani w żadnej z praktykowanych we współczesnej literaturze mieszanek obu tych metod. Zamiast tego przez większość powieści Édouard słucha, jak siostra opowiada jego historię swojemu mężowi. (…) Skuteczność Historii przemocy polega na tym, że czytelnik zostaje skonfrontowany z okrucieństwem nie tylko za sprawą opowieści o młodym bohaterze, któremu krew cieknie tego poranka po udach, ale także na znacznie głębszym poziomie, częściowo tylko podczas lektury uświadomionym – właśnie mistrzowsko i precyzyjnie pokomplikowanej narracji, która odtwarza odwieczne struktury przemocy. Narracja, utrzymujący opowieść szkielet przenika niepostrzeżenie do stylistycznego krwioobiegu czytelnika, w najbardziej osobisty językowy rejestr, nie pozwalając mu już dłużej trwać w pozycji tego, który opowieści o przemocy jedynie biernie słucha. W efekcie powstaje możliwość zaangażowania. Tylko w ten sposób postulat zajmowania przestrzeni może zostać na polu literatury potraktowany poważnie.“

–  Zofia Król, “Dwutygodnik”

“Historia przemocy najbardziej zapada w pamięć ze względu na część bolesną. Gwałt to temat bardzo drażliwy i nadal w literaturze pojawiający się względnie rzadko, zwłaszcza w roli centralnej dla fabuły i mężczyzną w roli ofiary. Louis, przekładając swoją traumę na literaturę, nie oszczędza czytelnika, ale jednocześnie nie ucieka się do żadnych tanich sztuczek. Sam akt jest opisany oszczędnie, a dużo większy nacisk położony jest na stronę emocjonalną. Jest to widoczne między innymi w stopniowaniu natężenia szczegółowości. Bardzo mocne wrażenie robi jeden z początkowych fragmentów, w którym autor opisuje sprzątanie mieszkania i czyszczenie własnego ciała, by tylko pozbyć się wszelkich śladów po Redzie. Poruszająco opisana jest także zmiana nastawienia głównego bohatera do innych ludzi, przechodzenie pomiędzy strachem, nienawiścią i obojętnością. Odczucia osoby poddawanej przemocy i następstwa tego aktu ukazane są wysoce przekonująco.“

–  Qbuś Pożera Książki

“Historia przemocy jest bardziej literacko wyrafinowana, początkowo można pogubić się w narracji – siostra Éduarda opowiada mężowi jego historię, chociaż w istocie to głos Édouarda dominuje. Historia oparta jest na autentycznym zdarzeniu z życia autora i jest „anatomią traumy” – pokazuje związane z tym emocje, reakcje, sposoby radzenia sobie.“

–  Kinga Dunin, “Krytyka Polityczna”