Autor kanału youtube „Czytanie To Przygoda” opowiada o swoich wrażeniach po lekturze Historii Przemocy autorstwa Edouarda Louis

=

„Pozornie zjawia się znikąd, przypadkiem. W rzeczywistości jest cały czas wokół nas, a nawet w nas, tylko nie chcemy jej dostrzec. Przemoc. Dopiero, gdy jej doświadczymy, rozumiemy, że w zasadzie zawsze była obok i tylko mieliśmy szczęście, że nie staliśmy się wcześniej jej ofiarą.„

– „Zupełnie Inna Opowieść”

„Wiesz, wydaje mi się, że bez względu na to, czy jesteś homo czy heteroseksualny, dorastasz w tym samym społeczeństwie. To ono narzuca ci się sposób bycia, sposób używania języka. Bez względu na to twoją orientację seksualną, to otacza nas z każdej strony i oddziałuje. Gdy jesteś w mniejszości, twoja percepcja przyjmuje wszystkie przejawy rzeczywistości jako atak. Twoje ciało zaczyna to odczuwać. Byłem tego świadkiem od wczesnych lat dzieciństwa. Dlatego pragnienie domu u mnie nie występuje. To jest rodzaj schizofrenii we mnie. Chciałbym to odzyskać. (…) Gdy pracowałem z Thomasem Ostermaierem nad Historią przemocy, która opowiada o doświadczeniu gwałtu, powiedziałem mu wprost: „napisałem o tym, co nie było łatwe. Teraz muszę odpocząć”. Musiałem zrobić krok w tył. Teraz ty jesteś odpowiedzialny za tę historię. Teraz będziesz toczył walkę w moim imieniu. Jego spektakl to była bardzo odważna wypowiedź. Za to kocham teatr. Za możliwość toczenia wewnętrznych wojen na oczach ludzi. Kocham aktorów i aktorki. Wcielanie się w postaci, to najpiękniejsza praca, jaką można sobie wymarzyć.„

– Édouard Louis w rozmowie z Przemysławem Bollinem dla „Onet.pl”

„To książka o uprzedzeniach i przemocy, nie tylko fizycznej, ale również przemocy języka (co ważne, historię poznajemy głównie z ust siostry bohatera, która nakłada na nią filtr własnych przekonań, nie zawsze uczciwych), po denerwujący fakt, że jeśli coś ci się przytrafiło, wszyscy będą „wiedzieć lepiej”, co to było, nawet jeśli twoją historię znają tylko ze słyszenia. (…) Całej opowieści patronuje nieznośne uczucie wstydu – przewija się w różnych kontekstach, uporczywie wraca jak najgorsza trauma. Bo najlepiej pamiętamy to, czego się wstydzimy. (…) Historię przemocy polecam, trudno się oderwać, choć niełatwo przełknąć.„

– Dorota Jędrzejewska-Szpak, „Z moich ust”

„Książka Louisa prócz tego, że to poruszająca historia, to też po prostu świetny tekst, w którym twórcy spektaklu nie zmieniają wiele (pominięto wątek dorastania Édouarda w małym miasteczku, za to rozwinięto postać jego siostry). Oprawili ją jednak w przepiękne ramy z deszczu, muzyki i mgły (nie wpadając przy tym w pułapkę melodramatu) i ożywili postaci, które w prozie pozbawione były twarzy.„

–  Monika Krawczak, „Dwutygodnik”