Jerzy Bandel z kanału Bookalogu “Kto czyta, żyje podwójnie”, opowiada o tym, dlaczego podobała mu się lektura Dziennik Upadku autorstwa Michela Lauba. 

„(…) moim zdaniem Dziennikowi upadku bliżej do eseju, bo oprócz historii rodziny skupionej głównie na mężczyznach – dziadku, ojcu, wnuku – czytelnik dostaje refleksje, rozważania i pytania stawiane przez narratora. I one tu są najważniejsze. I to właśnie one sprawiają, że czytać trzeba uważnie, cały czas towarzysząc bohaterowi tej opowieści. (…) Bardzo ciekawa, bo zmuszająca to stawiania sobie pytań, książka. Polecam, ale na pewno nie wszystkim. Ci czytelnicy, którzy szukają w literaturze przede wszystkim ciekawej, żywo opowiedzianej historii, mogą czuć się Dziennikiem upadku rozczarowani.”

– “Czytam, oglądam”

„Michelowi Laubowi udała się nie lada sztuka. Stworzył wielowarstwową powieść, która w oryginalny sposób ukazuje brzemię Holocaustu, lecz nie ma niej ni grama szukania sensacji czy taniego sentymentalizmu. Dziennik upadku to literatura momentami trudna dla czytelnika, lecz jednocześnie głęboko humanistyczna. Przy tym jest świetnie napisana (i przetłumaczona) i ozdobiona prześwietną okładką. ”

–  Qbuś Pożera Książki

„Dziennik upadku byłby jedną z wielu opowieści o rodzinie, która żyje w cieniu Zagłady z – w tym przypadku – dziedziczonej raczej po mieczu niż po kądzieli, gdyby nie to, że Michel Laub napisał książkę z niezwykłą – czas na słowo, które niezbyt lubię, a które robi ostatnio gigantyczną karierę – czułością. (…) jest to jedna z tych książek o Zagładzie, które naprawdę warto znać, bo sporo w niej wątpliwości, sporo pytań niewygodnych, a jednocześnie jest w niej wciągająca opowieść o życiu w dziwacznej sytuacji rodzinno-geograficzno-historycznej. Napisana czule wobec bohatera i czytelnika.”

–  Wojciech Szot, “Zdaniem Szota”

„Cieszę się z recenzenckiego sukcesu książki Michela Lauba, Dziennik upadku (tłum. Wojciech Charchalis), która pokazuje, że literatura postholokaustowa wciąż może prowokować do ważnych pytań i być kanwą do opowieści o ludzkim losie ”

–  Wojciech Szot, “Zdaniem Szota”