fbpx

Wysokie obcasy o „Archiwum zagubionych dzieci” - wywiad z Valerią Luiselli, autorką powieści

„– Rozgrywająca się na oczach nas wszystkich tragedia tych dzieci wstrząsnęła mną od pierwszych chwil – przyznaje Valeria. – Wiedziałam, że nie mogę przejść obok tego obojętnie. Zgłosiłam się jako wolontariuszka do jednego z ośrodków, które oficjalnie nazywane są schroniskami, ale w rzeczywistości niczym nie różnią się od aresztów śledczych. Za czasów prezydentury Obamy nieletni spędzali tam dwa-trzy miesiące, zanim państwo podjęło decyzję co do ich przyszłości. Za rządów Trumpa potrzebowało już dwóch lat. Czy wyobrażasz sobie, co dla przerażonego, marzącego o spokojnym życiu dziecka oznaczają długie miesiące w zamknięciu?  (…) Valeria przyznaje, że jedną z sił, która pchnęła ją do pisania „Archiwum zagubionych dzieci”, była wściekłość. – Byłam nią przepełniona. Czułam też ogromny żal, z którym nie umiałam sobie poradzić. Jak ludzie mogą być tak okrutni wobec najbardziej potrzebujących? Zaczęłam pisać, ale zrozumiałam, że wściekłość na świat, w którym przyszło mi żyć, będzie przeszkodą w skonstruowaniu powieści. Dlatego na kilka lat odłożyłam jej pisanie i postanowiłam wyłożyć jasno to, co czułam. (…) Luiselli przyznaje, że bohaterowie „Archiwum zagubionych dzieci” są jak ona całkowicie zagubieni we współczesności. – Jadą przez Amerykę, z radia docierają kolejne wiadomości na temat kryzysu na granicy, a oni zastanawiają się, jak to wszystko wyjaśnić dzieciom. Jak przełożyć na zrozumiały dla nich język opowieść o bezduszności i pozbawianiu kogoś człowieczeństwa? Czy zrozumieją, że politycy krzywdzą innych tylko po to, by utrzymać władzę? Myślę, że te sprawy nie przerastają jedynie ich, są trudne dla mnie, dla ciebie, dla tych, których historia dzieje się na południu Stanów Zjednoczonych czy na wschodzie Polski – mówi pisarka. – Traktowanie uchodźców w sposób radykalny – jako innych, ofiary, niechcianych – jest zwyczajnie nieludzkie i nie ma nic wspólnego z wartościami, które najczęściej głoszą obrońcy granic. A te, jak wiadomo, głównie budujemy we własnych głowach.”

- Valeria Luiselli w rozmowie z Michałem Nogasiem dla Wysokich obcasów
Screenshot 2022 01 04 at 17.16.48
Screenshot 2022 01 04 at 17.16.55
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.03
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.08
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.19

Screenshot 2022 01 04 at 17.17.26
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.34
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.43
Screenshot 2022 01 04 at 17.17.51
Screenshot 2022 01 04 at 17.18.00

Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji

VALERIA LUISELLI foto ©DiegoBerruecos 2

O AUTORZE

Valeria Luiselli jest meksykańską pisarką mieszkającą w Nowym Jorku. W dzieciństwie jako córka dyplomatów wiele podróżowała i mieszkała w różnych krajach, dzięki czemu jest dwujęzyczna. Jej powieści i eseje zostały przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków. Za pierwszą książkę, Nieważcy (Wydawnictwo WAB, 2016), zdobyła główną nagrodę za debiut przyznawaną przez „Los Angeles Times”. Jej druga powieść, Historia moich zębów (Wydawnictwo WAB, 2017), znalazła się w finale National Book Critics Circle Award i Best Translated Book Award oraz zdobyła nagrodę „Los Angeles Times” za najlepszą prozę roku. Luiselli charytatywnie pracowała jako tłumaczka w sądzie dla młodych uchodźców z Ameryki Środkowej, którzy próbowali zalegalizować pobyt w Stanach Zjednoczonych. Na podstawie jej osobistych doświadczeń powstał esej Tell Me How It Ends: An Essay in 40 Questions opisujący przeżycia dziecięcych imigrantów. Archiwum zagubionych dzieci to pierwsza książka Valerii Luiselli napisana po angielsku i pierwsza, która ukazuje się nakładem Wydawnictwa Pauza.

Książki Pauzy wspomniane w recenzji

książka: 49,90 
e-book: 44,90 
Scroll to Top