Coś nie tak. Kobiecość i wstręt, Eimear McBride – recenzja na blogu „Nie samą pracą”
Jest w tym eseju i o modelkach, i o starszych kobietach. O prasie dla kobiet i dyskryminowaniu sportowczyń i kobiecego sportu. O „umięsowianiu” za pomocą filtrów w mediach społecznościowych i o strażniczkach patriarchatu – nawet, jeżeli żaden mężczyzna nie zobaczy, że wymknęłaś się poza szereg, one natychmiast cię zauważą i brutalnie sprowadzą z powrotem. Jest też o takich zjawiskach, jak fotografowanie kobiet w sytuacjach, kiedy nie chcą być fotografowane – tego, co mają kobiety pod spódnicami czy tego, że akurat wyrzucają śmieci w starym podkoszulku, a przecież są celebrytkami i o tym podkoszulku zaraz napiszą plotkarskie portale. Jest też oczywiście o pornografii i całym przemyśle „beauty”. No i o kobiecej seksualności, budzącej taki strach i wstręt, jeżeli służy kobietom jako takim, a nie mężczyznom.
Monika Frenkiel, blog „Nie samą pracą”
Autorzy Pauzy, o których mowa w recenzji
O AUTORZE
Eimear McBride urodziła się w Liverpoolu, jako trzylatka wyjechała z rodzicami do Irlandii, skąd pochodzili. Dzieciństwo spędziła na wyspie,
a w wieku siedemnastu lat przeprowadziła się do Londynu, gdzie zaczęła studia w The Drama Centre, choć ostatecznie nie została aktorką.
Pierwszą powieść, A Girl Is a Half-formed Thing, napisała w zaledwie sześć miesięcy, ale na jej publikację czekała aż dziewięć lat, do 2013 roku. Książkę nagrodzono między innymi Goldsmiths Prize, Desmond Elliott First Novel Award oraz Baileys Women’s Prize for Fiction. W 2016 roku opublikowano drugą powieść, Pomniejsi wędrowcy, (także nagrodzoną Goldsmiths Prize oraz James Tait Black Memorial Prize), zaś w 2020 roku trzecią, najnowszą powieść autorki, The Strange Hotel. Pomniejsi wędrowcy, w przekładzie Marii Zawadzkiej-Strączek, trafiają do rąk polskich czytelników wraz z esejem Coś nie tak. Kobiecość i wstręt, w przekładzie Agi Zano.
