„Magariel opowiada historię o próbie wyrwania się spod wpływu ojca. Ale w przeciwieństwie do wspomnianego Vance’a, obaj chłopcy nie mają nikogo. Matce nie ufają po wieloletniej kampanii nienawiści prowadzonej przez ojca. Mają problem z zaufaniem sobie, bo ojciec sprytnie rozgrywa ich lęki, dotyczące tego, który jest ważniejszy. Gdy nie działa manipulacja ucieka się do przemocy. Są zupełnie sami trudno więc o jakikolwiek optymizm.”

– „Zalewski o książkach”

„Autor cedzi słowa z niezwykłą precyzją, jakby każde niepotrzebne zdanie miało taką samą wagę jak drobiny tlenu wypuszczane przez nurka. Dzięki temu książka nie tylko jest emocjonująca, ale także drastycznie skoncentrowana. Z poszczególnych scen wyłania się obraz pełen przemocy, naiwności i nadziei na jakąkolwiek zmianę na lepsze. (…) Nasz chłopak przypomina kieliszek bardzo mocnego alkoholu, który jeszcze długo pali w ustach, przełyku i żołądku, nie daje o sobie zapomnieć. Powieść tę bezwzględnie wam wszystkim polecam, a na razie muszę dojść do siebie sącząc długo i przyjemnie jakiegoś literackiego long drinka.„

– „Zwyczajnie i szaro?”

Autorka kanału MAGiEL książkowy opowiada o tym, dlaczego podobała jej się lektura Nasz Chłopak autorstwa Daniela Magariela

„Wydawnictwo Pauza serwuje nam książki, o których naprawdę ciężko pisać. Poruszają one tematykę tak trudną, że czasem brakuje tchu, by cokolwiek powiedzieć – cokolwiek sensownego. Te dzieła same w sobie są recenzją wszystkich emocji. (…) To studium o tym, jak okropny wpływ może mieć człowiek na człowieka  i jak wielką krzywdę może wyrządzić zwykłym słowem. Nasz chłopak to książka o ogromnym braku nadziei i o brutalności życia. (…) Podziwiam tutaj jedno – wykreowane postaci, które są mocno nakreślone i nie do zapomnienia. Szczególnie ojciec, który będzie nawiedzał mnie w koszmarach.”

– „Pokój Geeka”

„Jak teraz patrzę na okładkę Naszego chłopaka, to nie mam ochoty ponownie otwierać tej niezwykłej książki. Cieszę się, że ją przeczytałam, ale na dłuższy czas nie chcę wracać do tego świata. Zbyt on realny jak na fikcję, zbyt drażniący i wwiercający się w mózg. To chyba cechy wybitnej literatury, ale trzeba sobie dawkować. Czujcie się ostrzeżeni. Choć niech was to nie odwiedzie od lektury. A zacznie się ona od sceny, której długo nie będziecie mogli i mogły zapomnieć. (…) Zjawiskowa książka, z pewnością jedna z najważniejszych, jakie ukazały się u nas w tym roku.”

– Wojciech Szot, „Zdaniem Szota”