„Sempre Susan zaciekawiło mnie jako portret pisarki napisany przez inną pisarkę, jako obraz zetknięcia niezwykle silnego charakteru ze sławą i własnym oczekiwaniami względem sukcesu. (…) Na styku tego wszystkiego Sempre Susan jest też ciekawym studium porównawczym różnic w perspektywach. Zasadne są tu trzy główne punkty widzenia: samej Susan, Sigrid Nunez oraz nie do końca uchwytnego ogółu. Sontag uważana jest do dziś za jedną z najważniejszych intelektualistek dwudziestego wieku, ale miała opinię wyniosłej, złośliwej i aroganckiej. Nunez nie próbuje wymazywać tego elementu jej charakteru i wspomina o męczarniach mentorki np. na spotkaniach autorskich, ale jednocześnie ukazuje pisarkę z innej strony. Dzięki temu czytelnik może zobaczyć momenty zwątpienia, poczucie osamotnienia mimo szerokiego grona bliskich przyjaciół czy też otwartość na innych. (…) Koniec końców Sempre Susan okazało się lekturą ciekawą, choć niekoniecznie z tych samych powodów, co dla innych. Ten niedługi memuar jednego aktora nie wzbudził we mnie specjalnego zainteresowania samą Susan Sontag (ani też Sigrid Nunez), ale posłużył za intrygujący materiał do przemyśleń na temat postrzegania, sławy i kreowania siebie. Wszystko to sprawnie podane w tłumaczeniu Dobromiły Jankowskiej.”
- „Qbuś Pożera Książki”
