Opowiedzieć swoją wersję – recenzja „Nie jesteśmy tu dla przyjemności” Niny Lykke w czasopiśmie „Nowe Książki”

Główną siłą Nie jesteśmy tu dla przyjemności wydaje się właśnie Knut – człowiek odpychający, egocentryczny („nie myśli o innych, a jeżeli już, to tylko w kategoriach rozważań, jak bardzo oni myślą o nim"), ze skłonnością do mizoginii, hipochondrii oraz fiksacji (wciąż analizuje na nowo te same kwestie). Jawi się jako nieco starszy heteroseksualny kuzyn Arthura Marnego z powieści Andrew Seana Greera Marny.

Budzi także skojarzenia z bohaterami Houellebecqa czy – tymi filmowymi – Woody'ego Allena. Mimo bijącej od Knuta antypatyczności, daje się go lubić i mu kibicować, co jest również zasługą poprowadzonej ze swadą, pełnej błyskotliwej ironii narracji.

Ponadto Nina Lykke całkiem odważnie podejmuje niewygodny temat: łatwego stygmatyzowania ludzi (zwłaszcza uprzywilejowanych mężczyzn), oskarżania o nadużycia seksualne. To rewers społecznie słusznej akcji #metoo. W powieści, kto dzierży pióro, ten ma władzę, więc może podkoloryzować fakty niezgodnie z rzeczywistością. Podczas debaty Knut ma wreszcie szansę opowiedzieć własną wersję zdarzeń – i brawurowo dyskredytuje swoją oponentkę. Ta dość nieudolnie odpiera jego zarzuty: „Napisałam prawdę. Moją prawdę. I mam do niej pełne prawo". Mimo wszystko istnieje tu cień wątpliwości – Knut nie jest pewien, czy zawsze, mimo najlepszych intencji, zachowywał się w porządku wobec kobiet (co do zarzucenia miały mu asystentka opiekująca się nim podczas wizyty w Kopenhadze czy partnerka syna. To nie zostaje wyjaśnione).