Miasto książek o „Czekaj, mrugaj”

Øyehaug pisze ze śmiertelną powagą, po czym znienacka puszcza oko do czytelnika. Lekko i niezauważalnie wchodzi w rolę wszechwiedzącego narratora, a właściwie narratorki. Może zbyt często nawiązuje do „Między słowami” i „Przed wschodem słońca”, może trochę za mocno podkreśla rolę Beatrycze i Dulcynei. Robi to jednak z takim wdziękiem i lekkością, że łatwo łyknąć konwencję i dać się uwieść. Jej bohaterki wciąż analizują siebie i swoje miejsce w świecie, przejmując swoje życia we władanie. Nie chcą być tylko spełnieniem męskich fantazji, nie chcą być spełnieniem niczyich fantazji. To zaskakująca powieść, miejscami zabawna, a jednocześnie poważna. Dotyka kwestii fundamentalnych – tego, jak opowiadamy o nas samych, jak się zakochujemy, jak szukamy swojego głosu. Warto przeczytać.