Recenzja książki: Emma Cline, „Zaproszona” w „Polityce”

Dwudziestodwuletnia Alex wie, jak zaskarbić sobie łaski zamożnych (lub jakkolwiek przydatnych) mężczyzn. Sama jest zaskoczona, „jak łatwo szły takie rzeczy”. Flirt, kilka wyćwiczonych gestów, ostrożny dobór słów, by rzucić przynętę, ale nie sprawiać wrażenia zdesperowanej kobiety w potrzebie. Podkrada leki, narkotyki, wartościowe rzeczy, wydaje się, że ma wszystko pod kontrolą. Jednak całe to wyrachowanie jest tylko pozą i złudzeniem. Zdarzają się wyłomy, błędy w systemie. Relacja z Domem przybiera niebezpieczny obrót, mężczyzna staje się jej prześladowcą. Stateczny Simon miał być dla odmiany kimś bardziej na poważnie, więc ucieka z nim na wybrzeże, zostawiając miasto, spalone mosty i kłopoty za sobą. Tyle że nowy związek też układa się nie po jej myśli. Ani Simon nie wie, z kim ma do czynienia, ani czytelnik nie może odszyfrować tej młodej kobiety, bezradnie łapiąc się za głowę, gdy podejmuje ona kolejne złe decyzje. Katastrofa wydaje się nieuchronna. Emma Cline brawurowo portretuje oszustkę, która mami przede wszystkim siebie. Stwarza bohaterkę, której trudno współczuć i okazać sympatię, ale i niełatwo ją porzucić – to zresztą klucz jej powodzenia. I klęski. Powieść obnaża subtelne mechanizmy manipulacji i zależności, konsternując i potęgując niepokój z każdym kolejnym etapem podróży. Ale „zakłopotanie łatwo było obrócić w adrenalinę, zainteresowanie, pobłażliwość”. Na czytelnika to też całkiem skutecznie działa. Znakomity page-turner.