„Przede wszystkim jest to książka krótka – niecałe dwieście stron. Ja, miłośniczka grubych cegieł, po raz kolejny przekonuję się, że czasem mniej znaczy więcej. Że wszystko zależy od możliwości pisarza i nie zawsze trzeba zaczerniać tysiące stron, aby dosadnie i mocno przekazać czytelnikowi to, co ma się do powiedzenia. Że siła tkwi w języku i w emocjach. Taki właśnie jest Koniec z Eddym, krótki, zwięzły, ale niezwykle dosadny i mocny. Często czytałam powieść Edouarda Louisa z dojmującą przykrością, ale nie potrafiłam odłożyć lektury. (…) Bardzo ważna książka, która pokazuje, skąd się biorą wyborcy Frontu Narodowego we Francji czy innych populistycznych ruchów w Europie i na świecie. Zostawieni sami sobie, upokorzeni, zapomniani przez państwo, niedostrzegani lub pogardzani przez tych, którzy urodzili się w pięknych dzielnicach, zdradzeni przez lewicę, podążają za tymi, którzy suflują im łatwe rozwiązania i pokazują wroga – muzułmanów, Arabów, kolorowych i gejów.”

– “Czytam, oglądam”

„Tutaj czuć ogromny ból. Ból dorastania, własnego ja i przeciwności losu, które nacierają z każdej strony. Kolos emocji; odzwierciedlenie udręki i utrapienia związanych z dojrzewaniem; niebywała przygoda z życiem – skomplikowanym i niezrozumiałym; ewidentny ślad w pamięci – Koniec z Eddym pozostanie w moich myślach na zawsze, o tej historii nie można zapomnieć; czytelniczy trud – brak jednoznacznych ścieżek, myślowy rollercoaster. (…) Wydawnictwo Pauza powinno wrzucić swoje książki w kanon lektur. To bomba emocji. Impuls do długotrwałych dyskusji, o czym piszę, przy każdej recenzji tych książek. Te dzieła pouczają, zmuszają naprawdę do głębokiej refleksji, pozostawiają spore piętno i zachwycają – formą, tematyką i brutalnością prawdy.”

– “Pokój Geeka”

„Nie ma tu pośpiechu, pędzenia przed siebie z akcją, jest powolna, żmudna, a jednocześnie surowa i przenikająca świadomość do bólu autoanaliza. Autentyczna, bo pisana nie tylko przez mistrza pióra, ale przede wszystkim przez człowieka, który tego dotknął. Wydaje mi się, że trudno sfabrykować takie emocje i taką opowieść. A jeśli autor zwyczajnie kłamie, to czapka z głowy, bo chyba niewielu literatów potrafi tak kłamać.”

– Konrad Urbański, “Za mało regałów”

„Najważniejszym elementem w tej powieści pozostaje właśnie męskie ciało. Stanowi nośnik siły, jak również pożądania. (…) Koniec z Eddym jest przerażającą, brutalnie szczerą powieścią inicjacyjną o niemożności wyrwania się z kręgu przemocy, gdy funkcjonuje się w kategorii Innego. (…) 

To bardzo ważna i bardzo aktualna literatura.”

– Michał Paweł Urbaniak, “ArtPapier”

„To nie jest tak, że czytałem tę książkę bez empatii. Jest niesamowicie prawdziwa i momentami bardzo przejmująca. Zwłaszcza w tych fragmentach, w których Louis opowiada o anatomii rodzinnej przemocy, przedstawia jej przerażającą spiralę, odnotowuje fakty i emocje wpływające na to, że więź z ojcem była wieczną więzią zależności i wiecznym odium niespełnionych ojcowskich oczekiwań. ”

– Jarosław Czechowicz, “Krytycznym okiem”